Margreeth de Boer
"Ik vind niet dat je in een politiek lichaam kunt functioneren zonder kennis van de maatschappij, zonder dat je wéét wat kansarm is. In een sociale werkplaats werken absoluut kansarme mensen. Je moet als politicus ook de uithoeken kennen. Je zit er namens de mensen, niet voor jezelf."
Margreeth de Boer in Het Parool in 1991.
"Toen ik in verwachting raakte, stopte ik met werken. Ik zag mezelf niet thuiszitten maar ik zag ook geen andere mogelijkheid; er was geen kinderopvang en onze ouders woonden te ver weg. Ik was in de politiek al redelijk actief, dus ik heb me kandidaat gesteld als gemeenteraadslid in Wormer. Toen mijn kinderen nog klein waren, nam ik ze ook wel eens mee naar vergaderingen; daar waren ze wel aan gewend en dan speelden ze of tekenden wat. Later kreeg ik te horen dat sommige mensen dat zielig vonden dat de kinderen mee moesten met hun moeder."
Na gemeenteraadslid werd Margreeth de Boer Statenlid en uiteindelijk gedeputeerde van Noord-Holland. "Tegen die tijd was ik gescheiden van mijn eerste man en werd het werk ook lastiger om te combineren met het moederschap. Maar ik wist ook dat ik mijn carrière niet op kon geven en ook niet wilde opgeven. Het was moeilijk want als gedeputeerde was ik veel meer weg dan als raadslid of Statenlid. Ik was de eerste vrouwelijke gedeputeerde na dertig jaar en heb ondanks de lastige positie als alleenstaande moeder de periode afgemaakt."
Daarbij heeft De Boer zeker niet aan de buitenwereld laten merken dat er moeilijke momenten waren. In 1991, als ze afscheid neemt van Noord-Holland, verschijnt er een artikel over haar tijd als bestuurder in Het Parool:
"Een rondgang langs collega's levert de ene lofuiting na de andere op. "Wat ze doet, wil ze goed doen." "Altijd op de hoogte en verdiept zich in de stukken." "Het is iemand die heel hard werkt. Als ze ergens geen verstand van heeft dan zorgt ze dat ze dat krijgt." Kortom, een bekwaam bestuurder, een loyale collega en een vrouw die staat voor wat ze wil."
Begin jaren negentig wordt ze commissaris van de Koningin in Drenthe. "In de tijd als commissaris heb ik getracht om de drie noordelijke provincies wat meer te laten samenwerken. Ik kijk er met mooie herinneringen op terug. Maar die periode heeft veel te kort geduurd."
Want niet veel later wordt ze gevraagd door Wim Kok als minister van Ruimtelijke Ordening, Volkshuisvesting en Milieu. De Boer twijfelde maar besloot dat ze de ministerspost niet kon weigeren. "Er werd een grote druk op mij uitgeoefend om de functie aan te nemen en ik kon voor mijn gevoel niet weigeren."
De Boer blijkt een minister met vooruitziende blik: al in 1994 pleit ze voor vermindering van de veestapel vanwege het mestprobleem. "Ik hoef de Nederlanders niet te vertellen dat we een milieuprobleem hebben, ik moet wel uitdragen dat we er met zijn allen iets aan moeten doen", zegt ze in die tijd.
Als bestuurder staat ze staat bekend als nuchter en zakelijk. Zelf geeft ze aan dat ze zich in het kabinet-Kok als een vis in het water voelde. Nu ze terugkijkt, ziet ze hoe uniek haar loopbaan is geweest.
"Het is een bijzondere periode in mijn leven. Ik kan nu terugkijken op ruim vijftig jaar bestuurservaring, in allerlei vormen van bestuur, en ik ben tevreden. Misschien had het anders gekund maar dat is koffiedik kijken. Een heel mooi onderdeel van de periode als minister was het internationale aspect."
