Oetra Gopal
"Het was november en ik keek naar de spelende kinderen in de sneeuw, zij hadden winterkleding aan. Ik stond langs de kant van het schoolplein met een rood zomerjurkje en blote benen. Het is een beeld dat me altijd bij is gebleven; mijn eerste schooldag in Hoogezand Sappemeer. Ik was 11 jaar en een paar dagen ervoor woonde ik nog in Suriname. Als ik terugdenk aan dat meisje voel ik vooral eenzaamheid en dat ik er alleen voor stond."
Oetra Gopal groeide op in Suriname. Samen met haar twee zussen wordt ze van de ene op de andere dag door haar moeder toen die de financiële middelen bij elkaar had naar Nederland gehaald. "Ik holde op de dag van vertrek nog snel even naar de buurjongen; hij moest op school doorgeven dat ik niet meer zou komen." Een grote verandering maar veel krijgt ze niet mee van de Nederlandse samenleving. Als hindoestaans meisje is haar plek vooral thuis bij haar familie. En de kleine Oetra moet - net als de meeste meisjes - gehoorzaam en bescheiden zijn. Een eigen mening en vragen stellen, dat was niet gepast.
"School ging mij makkelijk af, ik haalde hoge cijfers en ik kreeg wel complimenten van leraren maar niemand gaf mij advies om een andere opleiding te doen en ook van huis uit werd dat niet gestimuleerd. Mijn wereld was beperkt en mijn beeld van wat ik kon gaan doen dus ook." Gopal trouwt onder druk van haar familie maar ze krijgt als getrouwde vrouw niet de felbegeerde vrijheid waar ze op had gehoopt.
"Die relatie was niet gezond en het heeft heel lang geduurd voordat ik afstand kon nemen. Misschien is het moeilijk te begrijpen voor een buitenstaander maar ik werd door mijn omgeving altijd geadviseerd om bij mijn man te blijven, wat er ook gebeurde. Een scheiding was 'not done'. Uiteindelijk is het mij gelukt om die relatie te verbreken."
Op professioneel gebied ging het Oetra Gopal al voor de wind. Nog voor haar scheiding stelt een collega voor dat Gopal in aanmerking komt voor een leidinggevende functie. Een positie waar ze zelf niet per se op uit was en waarin ze merkt hoe bevooroordeeld veel mensen nog zijn. "Het is wel grappig hoe stereotiepe beeldvorming werkt bij mensen. Ik werd als re-integratiecoach al vaak aangezien voor mijn (werkloze) cliënt. En ook jaren erna dachten mensen dat ik de secretaresse was of de schoonmaakster in plaats van de manager en later de wethouder. Het heeft mij nooit geraakt, ik kon en kan er hartelijk om lachen."
Zelf is Gopal hét voorbeeld van iemand die zich aan vooroordelen heeft ontworsteld. Ze denkt dat ze dat te danken heeft aan haar positieve instelling, haar doorzettingsvermogen en behoefte aan nieuwe ervaringen. "Als kind had ik wel altijd het gevoel: het komt wel goed met mij, ik word vast wel iets, en vond onder wat voor omstandigheden dan ook altijd een manier om te groeien. Maar ik heb nooit een doel gesteld en gezegd: daar wil ik heen. Ik kwam via mijn netwerk met steeds meer opties in aanraking en ik bleef altijd studeren om te leren en te groeien."
Zo kwam het dat Gopal van zeventienjarige ziekenverzorgster, naar groepsleidster, juridisch medewerker, re-integratieconsulent, bedrijfsmanager, senior adviseur tot afdelingshoofd bij de gemeente is gegroeid. Na acht jaar wethouder te zijn geweest in Hoogezand-Sappemeer is ze nu een jaar wethouder in Tynaarlo met de portefeuille kunst en cultuur, het sociale domein en duurzaamheid.
"Ik heb me zowel professioneel als privé ontwikkeld en ik ben tevreden met mezelf en ik ben nog lang niet klaar. Ik ben al jaren op het punt dat ik me niet laat leiden door anderen maar zelf weet waar ik naartoe wil."
